می دونی قشنگ ترین حس روی زمین رو کی تجربه می کنی ...
وقتی که حس کنی هیچی از خودت و دنیای اطرافت نمی دونی اون لحظه تنها لحظه ای
خواهد بود که حس می کنی خیلی خوشبختی واسه همینه که آدمهای کور و کر با این
که نه چشم دارن نه گوش اما حس می کنن خوشبختن مگه اینکه یه عاملی احساس
اونا رو تغییر بده اون عامل فقط کسایی مثل من و تو هستن که حس می کنن همه چیز
رو می دونن ولی خیلی نادونن ...!
ای مرغ سحر! عشق زپروانه بیاموز
کان سوخته را جان شد و آواز نیامد
این مدعیان در طلبش بی خبران اند
کان را که خبر شد خبری باز نیامد
و چه زیبا بود آن روزی که عشق را بر آسمان ابری دلت بنشاندی شاید از آن همه نا
آرامی ذره ای آرامش بهره ی این دل بی تاب شود
و چه اندوهگین بود که در کنه وجودت تنها عشق را در لیلی می یافتی
و چه دردناک بود آن هنگام که با چشم سرت طلب دیدار او می کردی
و چرا هرگز نگفتی : آسمان هم زیباست و خدایی که در این نزدیکیست
و خدایی که به او گوشه چشمی ننمودی هرگز ...
دلخوشی سیری چند ؟
پی آن موی بلند ؟!
و چه زیباست اندیشیدن کنج آن خانه ی دل ...
از چه دلتنگ شدی ؟
دلخوشی ها کم نیست ...
چشم بیناست که کم می باشد
دل زیباست که کم می باشد
اشک آن کودکه دیشب که از دل بود کم می باشد
تا به حال از دل خود خواسته ای ؟!
خواسته ای لحظه ای آزاد شود ؟!
تا بگوید ... ای دوست ... اینک وقت وصال
روح در پرواز است ... شاید ...
و تو اما ... ای وای ...
که چقدر دیر دل از جسم خود آزاد کردی ...
یکی بود یکی نبود ... فقط یکی همیشه بود ...اونم خدا بود...
دخترک تنها بود ...خودش تنها نبود دلش تنها بود...در آن سوی آسمان آن جا که شبها
نور ستارگان چراغ خواب چشم ها و اشعه ها ی خورشید نشانی از بیداری و زندگی را
دوباره در دلها جاری می ساخت ... و مردم با صدای پرندگان و بوی نسیم چشم باز می
کردند .
دخترک پدر بزرگی داشت به بزرگی و بخشندگی همان آسمان بالای سرش ...چشمان
رنگی اش به رنگ آسمان بود و لبانش به سرخی غروب خورشید ... لباسی آبی رنگ بر
تن داشت و ژاکتی صورتی رنگ که مادربزرگش قبل از مرگ برایش دوخته بود .. آستینش
تا سر انگشتانش می آمد و من این حالتش را دوست داشتم ... از آستین چپش یک
رشته کاموای صورتی رنگ ملایم با کلی کش و قوس آویزان بود ، اذیتش می کرد ... با
دندانش آن را برید لبخندی به کاموا زد و به یاد مادربزرگ آن را در جیب لباس آبیرنگش
گذاشت ... روزها را زیر آسمان شب می کرد و گاه نقاشی آن لانه ی پرنده ی کوچک
روی درخت را از زوایای مختلف می کشید ... روزی پدربزرگ سالخورده اش را صدا کرد...
- پدر بزرگ .....
پدر بزرگ مثل همیشه کت سبز رنگش را که نزدیک آرنج چپش بر اثر گذر سالها خرده
رفته بود و آن را با نخی و تکه پارچه ای به رنگ بنفش دوخته بود و همین باعث جلب
توجه به استین کت و ایجاد یک حس ناراحت کننده در پدربزرگ می شد ...
- بله ..... چیزی می خوای ... من اینجام ... تو انبار ...
- می شه برم پیش توکا ؟
- زوووود برگرد ....
- باشه ................
چندی بعد دخترک برگشت ... کلبه ی کوچکشان ساکت بود هرچه او را صدا زد جواب
نداد چشمش از پنجره به سوسوی نور کنار در انبار افتاد ... ترسید ... این عجیبب بود
در کلبه را باز کرد باران می آمد ...برگشت تا یک پتوی پشمی برای پدربزرگ بردارد یادش
رفت که در کلبه راببندد .... به سمت انبار دوید و پدربزرگ را پایین پله ها دید که روی
سومین پله نشسته بود در حالی که آن رادیوی کهنه با صدای گوش خراشش در دستان
پدربزرگ روشن بود ... کمی خیالش را حت شد ...
- نگرانتون شدم .... بابابزرگ بسه دیگه بیاین بریم با هم غذا بخوریم ....
پدربزرگ تنها به یک نقطه نگاه می کرد...دخترک بلند شد جلوی چشمان پدر بزرگ زانو
زد دستش را روی دست پدربزرگ گذاشت ... سرد بود ... دلش می خواست فریاد بزند
اما صدایش در گلوی یخ زده اش گیر کرده بود ... تنها سرش را بر زانوی پدربزرگ گذاشت
و گریست ...
بعد از او چه کند ... کجا می تواند دستانی به این گرمی بیابد...خدایا این دیگر چه بود؟
مگسی را کشتم
نه به این جرم که حیوان پلیدیست، بد، است
و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است
طفل معصوم به دور سر من می چرخید
به خیالش قندم
یا که چون اغذیه ی مشهورش، تا به آن حد، گَندَم
ای دو صد نور به قبرش بارد
مگس خوبی بود
من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد
مگسی را کشتم
مرحوم حسین پناهی.
